“Οι λαοί ρίχνουμε κεραυνό.” Αποχαιρετισμός της κόρης, Έμμυς, στον πατέρα Δημήτρη Χριστούλα

Πατέρα, σύντροφε

"Και τότε πήρες την απόφασή σου. Αποφάσισες να
γίνεις ο φόβος, ο θάνατος, η μνήμη η ανήμερη,
ο καημός της χαλασμένης μας ζωής. Αποφάσισες
να πολιορκήσεις το “κοίταζε τη δουλειά σου”.
Αποφάσισες να θρυμματίσεις τον ύπνο μας".

Γεννήθηκες με ένα πειρασμό: να αλλάξεις τον κόσμο. Γιατί καταλάβαινες ότι αυτός ο κόσμος είναι πολύ κακός για να είναι οριστικός. Περπάτησες ναρκοθετημένες δεκαετίες. Της πτήσης και τελικά της πτώσης της γενιάς σου. Μα άντεχες. Ξόδεψες ολόκληρη την περιουσία σου, το πεπεδευμένο μυαλό σου σε ιδέες ευγενικές για ουράνια τόξα· αλλά ήρθαν οι καταιγίδες. Μα άντεχες. Αυτό που πίστεψες το θεώρησες αθάνατο κι ανθεκτικό, ενώ αυτό αποδεικνόταν θνητό και ευάλωτο. Μα άντεχες. Κάθε φορά που χάναμε είχες τη φούρια των προσεχών αγώνων, των μελλοντικών ρεβάνς, αλλά ξαναχάναμε. Μα άντεχες. Είδες τους ποιητές μας να τους σκοτώνουν οι μεγάλες αντένες. Είδες επίσημα βολέματα και πολλών αργυρίων προδοσίες. Μα άντεχες.

 

Το όραμά σου παρέμενε πάντα ως κάποτε, ως προσδιορισμός της επιθυμίας σε επόμενο χρόνο· σίγουρα μακρινό. Μα άντεχες. Έβαζες το αυτί σου στο πονεμένο έδαφος της ανθρωπότητας, άκουγες θορύβους, άκουγες προετοιμασίες πολυπόθητων πράξεων και μετά σιωπή. Μα άντεχες. Τέτοιες μέρες να σε πολιορκούν χρόνια τώρα, κι εσύ να αντέχεις. Όπως το καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος που εισχωρούσες στις νεανικές παρέες κάθε βράδυ και αναβάπτιζες το χρόνο σε στιγμές που δε θυσιάστηκαν ακόμα. Τότε έλεγες: “Όλα είναι μπροστά”.

 

Όμως πατέρα ο καιρός αποσύρθηκε. Μετατράπηκε σε ένα ακόμα παρελθόν  σε ένα ακόμα τέλος. Στο πιο σκληρό κι επικίνδυνο τέλος. Αυτό πατέρα δεν το άντεξες. Σου ήταν αδιανόητο να σκοτώνουν την ελευθερία, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια. Σου ήταν αδιανόητο να ορθώνουν γύρω μας τον κλοιό του πιο σκληρού οικονομικού και κοινωνικού απαρτχάιντ. Σου ήταν αδιανόητο να εκχωρούν την ανεξαρτησία και να παραδίδουν τα κλειδιά την πατρίδας μας. Σου ήταν αδιανόητο η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της να μην αναγνωρίζουν την Ελλάδα. Σου ήταν αδιανόητη η κτηνωδία του καπιταλισμού, να περιδιαβαίνει τις ζωές μας και γύρω μας να μην συμβαίνει τίποτε. Ή σχεδόν τίποτε.

 

Και τότε πήρες την απόφασή σου. Αποφάσισες να γίνεις ο φόβος, ο θάνατος, η μνήμη η ανήμερη, ο καημός της χαλασμένης μας ζωής. Αποφάσισες να πολιορκήσεις το “κοίταζε τη δουλειά σου”. Αποφάσισες να θρυμματίσεις τον ύπνο μας. Αποφάσισες τα λόγια σου να γίνουν σφαίρες αμέτρητες στους αδιάφορους διαβάτες. Κι είναι αυτός ο λόγος,  πατέρα που η πράξη σου είναι βαθύτατα πολιτική. Η απόφασή σου δεν αποτελεί παρά “το σπάραγμα μιας ζωής που ζητάει ζήσει”, όπως γράφει ο Ρίτσος. Κι είναι αυτός ο λόγος,  πατέρα που η πράξη σου είναι έξοχα ποιητική. Ήρθε τώρα η ώρα των λογαριασμών. Εσύ τον πλήρωσες με τη θυσία σου. Τώρα, είναι η ώρα η δική μας.

 

Πατέρα, είναι τόσοι πολλοί σήμερα εδώ γιατί δεν πρέπει να χαθεί ούτε ένα τόσο δα ξέφτι από την προσδοκία σου. Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ για να πάρουμε το κομμάτι που μας αναλογεί από το όνειρό σου. Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ για να πολλαπλασιάσουμε το όνειρο, αυτό που τώρα κουβαλάμε πιο βαριά γιατί με την απουσία σου λιγοστεύουν οι πλάτες. Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ γιατί όπως έγραφε το σημείωμα ενός νέου εκεί στην πλατεία Συντάγματος “είμαστε έντεκα εκατομμύρια ζωντανοί και το όνομά μας είναι αντίσταση.”

 

Πατέρα μου, εμένα και τη σύντροφό της ζωής σου, τη μάνα, το ξέρεις δε μας αφήνεις μετέωρες. Έχουμε πάντα στο μυαλό μας εκείνο το τελευταίο σου βλέμμα που θα είναι το απάγκιο μας όταν αγριεύουν οι μέρες και μας απειλούν.

 

Σύντροφε, πατέρα, μεγάλωσα πια και με αναγκάζεις να μάθω ξανά τις συλλαβές. Να βάλω τα άρθρα, να φτιάξω τις προτάσεις. Να ξαναψελίσω τον κόσμο. Να ανασυνθέσω τον ορίζοντα και να τον ξαναταξιδέψω. Αλλά όχι με μεσίστιες σημαίες, γιατί όπως εσύ μου υπογράμμισες στο τελευταίο βιβλίο που μου χάρισες, στις 15 του Μάρτη και ζήτησες να γίνει το ευαγγέλιό μου, «η δίκη του τυράννου είναι η εξέγερση, η απόφαση είναι η ανατροπή της εξουσίας του, η ποινή,  αυτή που απαιτεί η ελευθερία του λαού. Οι λαοί δεν κρίνουν όπως τα δικαστήρια, δεν εκδίδουν καθόλου αποφάσεις.

 

Οι λαοί ρίχνουμε κεραυνό.»

Πηγή: Αριστερό blog

Ενοχα μυστικά μιας παράξενης επιστήμης

Αντιδράσεις σε ΗΠΑ και Γαλλία για τους οικονομολόγους–διαμορφωτές της κοινής γνώμης που σιτίζονται από χρηματιστικούς ομίλους

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

«Παρουσιάζονται ως πανεπιστημιακοί και υποτίθεται
ότι ενσαρκώνουν την επιστημονική αυστηρότητα στην
καρδιά του ιδεολογικού αγώνα. Θα ήταν, όμως, εξίσου
αξιόπιστες οι διαγνώσεις των εν λόγω «ειδικών», αν η
κοινή γνώμη γνώριζε κάποιες άλλες δραστηριότητές τους;».

«Οικονομολόγοι στο μισθολόγιο» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος στο τελευταίο τεύχος της γαλλικής επιθεώρησης Le Monde Diplomatique. Στην κορύφωση της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου, «μια χούφτα οικονομολόγων κατακλύζει τα μίντια και περιορίζει τις εναλλακτικές λύσεις», γράφει ο Ρενό Λαμπέρ στο σχετικό άρθρο και προσθέτει: «Παρουσιάζονται ως πανεπιστημιακοί και υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν την επιστημονική αυστηρότητα στην καρδιά του ιδεολογικού αγώνα. Θα ήταν, όμως, εξίσου αξιόπιστες οι διαγνώσεις των εν λόγω «ειδικών», αν η κοινή γνώμη γνώριζε κάποιες άλλες δραστηριότητές τους;».

Δραστηριότητες πολύ περισσότερο επικερδείς από την ακαδημαϊκή τους ενασχόληση, οφείλει να σημειώσει κανείς. Αίφνης, την 1η Φεβρουαρίου, η Le Monde φιλοξενεί τον Ολιβιέ Παστρέ, «καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Paris-VIII», ο οποίος κατακεραυνώνει τους εκπροσώπους του ανερχόμενου ρεύματος υπέρ της εξόδου από το ευρώ, χαρακτηρίζοντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο «αυτοκτονία». Ωστόσο, η έγκυρη γαλλική εφημερίδα παραλείπει να σημειώσει ότι στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που του αφήνουν οι πανεπιστημιακές του ενασχολήσεις, ο κ. Παστρέ προλαβαίνει να προεδρεύει της τράπεζας IMBank και να συμμετέχει στα διοικητικά συμβούλια της τράπεζας CMP, της Ενωσης Διοικητών Τραπεζών και του Ευρωπαϊκού Χρηματιστικού Ινστιτούτου.

Καρεκλοκένταυρος των τηλεοπτικών πάνελ είναι και ο «πανεπιστημιακός, πρόεδρος του Κύκλου των Οικονομολόγων», Ζαν-Ερβέ Λορενζί, ο οποίος τυγχάνει μάλιστα και οικονομικός σύμβουλος του Σοσιαλιστή υποψήφιου για την προεδρία Φρανσουά Ολάντ. Οι μιντιακοί οικοδεσπότες του παραλείπουν να αναφέρουν στους τηλεθεατές κάποιες δευτερεύουσες πλευρές της πολυσχιδούς σταδιοδρομίας του: μέλος του Δ.Σ. των εταιρειών Associes eFinance, Pages Jaunes, AFOM, BNP Paribas Assurance, σύμβουλος των Euler Hermes, BVA, Groupe Ginger και τράπεζας του Ρότσιλντ.

Στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, η διαπλοκή μεταξύ χρηματιστικών εταιρειών και «ειδικών», οι οποίοι πουλάνε σε συσκευασία επιστημονικής ουδετερότητας στενά ταξικές επιλογές, παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Ενδεικτική είναι η εισαγωγή σχετικού άρθρου που φιλοξένησαν στις 30 Δεκεμβρίου 2010 οι New York Times: «Οταν ο καθηγητής Οικονομικών του Στάνφορντ Ντάρελ Ντάφι εξέδωσε βιβλίο για τη μεταρρύθμιση του ελεγκτικού καθεστώτος στη Γουόλ Στριτ, δεν ανέφερε ότι είναι μέλος του Δ.Σ. του οίκου αξιολόγησης Moody's. Οταν σχολιάζει δημοσίως οικονομικά θέματα η Λόρα Τάισον, πρώην σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον και καθηγήτρια στο Μπέρκλεϊ, δεν σπεύδει να ενημερώσει ότι είναι διευθύντρια στη MorgaStanley. Και ο καθηγητής του Κολούμπια Ρίτσαρντ Κλαρίντα, αξιωματούχος επί υιού Μπους, αποσιωπά ότι είναι εκτελεστικός αντιπρόεδρος του γιγαντιαίου χρηματοπιστωτικού ομίλου Pimco».

Αυτό που αποτελούσε ένοχο μυστικό για τους παροικούντες τη χρηματιστική Ιερουσαλήμ έγινε δημόσια αλήθεια χάρη στην πολύκροτη ταινία «Inside Job», η οποία κέρδισε και βραβείο Οσκαρ. Υποδειγματική ανατομία της διεθνούς κρίσης που άρχισε το 2008 από τη Γουόλ Στριτ, το ντοκιμαντέρ του Τσαρλς Φέργκιουσον αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, απάντηση στο εύλογο ερώτημα που διατύπωσε η βασίλισσα Ελισάβετ τον Νοέμβριο του 2008, απευθυνόμενη στην αφρόκρεμα των Βρετανών οικονομολόγων, στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου: «Πώς και κανείς από εσάς δεν κατάλαβε ότι ερχόταν» το τσουνάμι της κρίσης;

Η απάντηση που ευκόλως συνάγεται από την ταινία είναι απλή: Χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις! Με καταιγιστικό ρυθμό και εκπληκτικές συνεντεύξεις, ο Φέργκιουσον αποκαλύπτει τα συγκοινωνούντα δοχεία Γουόλ Στριτ - πανεπιστήμια - κυβέρνηση, στα οποία εναλλάσσονται οι πρωταγωνιστές του οικονομικού δράματος. Μνημειώδης είναι η αυτογελοιοποίηση του Φρέντερικ Μίσκιν, καθηγητή του Κολούμπια και μέλους του Δ.Σ. της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας επί υιού Μπους. Ο Μίσκιν κιτρινίζει όταν ο σκηνοθέτης τού θυμίζει μελέτη που είχε συντάξει το 2006 εκθειάζοντας το οικονομικό «θαύμα» της Ισλανδίας, μιας χώρας που κατέρρευσε έπειτα από ενάμιση χρόνο, χάνει τα λόγια του όταν ερωτάται γιατί αποσιώπησε ότι η εν λόγω μελέτη χρηματοδοτήθηκε από τους επιχειρηματίες της Ισλανδίας και καταντά πραγματικό ράκος όταν ο ανελέητος Φέργκιουσον επιμένει: Γιατί ενώ η μελέτη σας είχε τίτλο «Η οικονομική σταθερότητα της Ισλανδίας», στο βιογραφικό σας την καταχωρίζετε με τίτλο «Η οικονομική αστάθεια της Ισλανδίας»; «Το αγνοώ. Ισως πρόκειται για τυπογραφικό λάθος», ψελλίζει ο δυστυχής «ειδικός».

«Φέσωσε» το Χάρβαρντ

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του Λάρι Σάμερς, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών του Μπιλ Κλίντον είχε την κύρια ευθύνη για την απελευθέρωση των διαβόητων «παραγώγων», που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην παρούσα κρίση. Αυτός ο διάσημος οικονομολόγος έδωσε δείγματα της επαγγελματικής του δεινότητας όταν, ως πρόεδρος του Χάρβαρντ, «φέσωσε» το ιστορικό πανεπιστήμιο με ζημία ενός δισ. δολαρίων, ύστερα από κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στην αγορά παραγώγων. Αυτόν τον άνθρωπο εμπιστεύθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα ως διευθυντή του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου, που έχει και την ευθύνη για τον έλεγχο της Γουόλ Στριτ. Βλέπετε ο Σάμερς είναι με τους Δημοκρατικούς, κι αν έγραψε άρθρο στους New York Times για τον πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν με τίτλο «Ο Μεγάλος Ελευθερωτής», δεν είναι και προς θάνατον. Σημειωτέον ότι πέραν των μισθών για τις δημόσιες υπηρεσίες του, ο κ. Σάμερς εισπράττει από τις ιδιωτικές εταιρείες, τις οποίες επίσης υπηρετεί, γύρω στα 5,2 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, ενώ για κάθε ομιλία του ζητεί από 120.000 ώς 135.000 δολάρια.

Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων προκάλεσε ήδη μια πρώτη σοβαρή εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν από δύο μήνες, η ιστορική Αμερικανική Οικονομική Ενωση (ΑΕΑ) -ιδρύθηκε το 1885- ανακοίνωσε ότι κάθε οικονομολόγος που δημοσιεύει άρθρο στα επιστημονικά περιοδικά της υποχρεούται στο εξής να αναφέρει όλα τα «ενδιαφερόμενα μέρη» που τον έχουν χρηματοδοτήσει με ποσό άνω των 10.000 δολαρίων (περίπου 7.600 ευρώ) την τελευταία τριετία. Ασφαλώς, παρόμοια μέτρα, όπως και η προτεινόμενη καθιέρωση «κώδικα δεοντολογίας» στην οικονομική επιστήμη, δεν αποτελούν πανάκεια. Μήπως θα βοηθούσε, όμως, η θέσπιση (και στην Ελλάδα) ενός είδους δημόσιου «πόθεν έσχες» για όλους τους «ειδικούς», δημοσιογράφους και πολιτικούς που μοιράζονται το ολιγοπώλιο του δημόσιου λόγου; Δεν δικαιούται ο πολίτης να γνωρίζει ποιοι από τους επαΐοντες ακολουθούν την αμερικανική παροιμία «put your money where your mouth is» (να υποστηρίζεις τα λόγια σου με τα χρήματά σου, γενικότερα με τα έργα σου) και ποιοι κάνουν το αντίστροφο;

Η εξέγερση ενός γιάπη που αποχώρησε αηδιασμένος

Το πιο απροσδόκητο αντικαπιταλιστικό μανιφέστο των τελευταίων χρόνων δόθηκε στη δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο του 2008. Συντάκτης του ήταν ο 37χρονος Αντριου Λάχντε, μέχρι τότε τυπική περίπτωση goldeboy, διευθυντής κερδοσκοπικού fund της Καλιφόρνιας, το οποίο την προηγούμενη χρονιά είχε αποδώσει στους επενδυτές «εξωγήινα» κέρδη ύψους 866%.

«Αυτό που έμαθα από τη δουλειά μου στα hedge funds είναι ότι τη μισώ», έγραψε στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τους επενδυτές ο Λάχντε, ο οποίος προς γενική έκπληξη αποφάσισε να κλείσει το μαγαζί του αηδιασμένος από μια ζωή γεμάτη στρες, πενιχρή σε πραγματική απόλαυση, κενή νοήματος. «Ο καπιταλισμός λειτουργούσε για δύο αιώνες, αλλά οι καιροί αλλάζουν και τα συστήματα διαφθείρονται», προσέθεσε ο όψιμα εξεγερμένος γιάπης, στηλιτεύοντας τους χρεοκοπημένους ομίλους της Γουόλ Στριτ που «γεμίζουν τα ταμεία και των δύο κομμάτων με αντάλλαγμα την ακύρωση κάθε νομοθετικού σχεδίου που θα μπορούσε να προστατεύσει τον απλό πολίτη».

Ο Λάχντε κερδοσκοπούσε με επιτυχία στην αμερικανική αγορά ακινήτων, έχοντας διαγνώσει έγκαιρα ότι ήταν «φούσκα» η οποία θα έσκαγε σύντομα - κάτι που δεν μπορούσαν να δουν, στη μεγάλη τους πλειονότητα, οι «ειδικοί» της Γουόλ Στριτ με τα περίπλοκα μαθηματικά εργαλεία τους. Ιδού πώς περιγράφει στην επιστολή του το ποιόν των εν λόγω επιστημόνων:

«Πήρα κι εγώ μέρος στο παιχνίδι του χρήματος. Τα ώριμα φρούτα, δηλαδή οι ηλίθιοι, οι γονείς των οποίων πλήρωσαν για να τους σπουδάσουν στο Γέιλ και το Χάρβαρντ, ήταν εκεί, έτοιμοι να πέσουν από το δέντρο. Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι συχνά δεν άξιζαν την εκπαίδευση που έλαβαν ή που υποτίθεται ότι έλαβαν, αναρριχήθηκαν στην κορυφή εταιρειών όπως η AIG, η Bear Stearns και η LehmaBrothers και σε όλα τα επίπεδα της κυβερνητικής ιεραρχίας. Όλη αυτή η διαμόρφωση της (χρηματιστικής) αριστοκρατίας το μόνο που απέδωσε ήταν να με διευκολύνει να βρω ανθρώπους αρκετά βλάκες ώστε να χάνουν λεφτά προς όφελός μου. Ο Θεός να ευλογεί την Αμερική»!

Προβλέψεις που θα μείνουν στην Ιστορία

Αντίλογο στην πρωτοβουλία της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης για διαφάνεια στη χρηματοδότηση των οικονομολόγων αρθρώνει ο νομπελίστας Ρόμπερτ Λούκας, ένας από τους πιο διάσημους εκπροσώπους της νεοφιλελεύθερης Σχολής του Σικάγου. «Το αποφασιστικό για τα Οικονομικά, όπως για κάθε επιστήμη, είναι αν μια εργασία μπορεί να αναπαραχθεί (σ.σ.: Από τα πραγματικά δεδομένα). Είτε είναι αληθινή είτε όχι. Τα κίνητρα έχουν δευτερεύουσα σημασία», σχολίασε στους New York Times.

Η επιχειρηματολογία του Λούκας εκφράζει μια γραμμή σκέψης που αντιμετωπίζει τα Οικονομικά ως ακριβή επιστήμη, παρόμοια με τη Φυσική, όπου η όποια θεωρία έχει αξία εάν καταλήγει σε σαφείς προβλέψεις και κάθε πρόβλεψη επιβεβαιώνεται ή διαψεύδεται από το πείραμα και την παρατήρηση. Μια παρόμοια «φυσικοποίηση της οικονομίας» συνεπάγεται υπόρρητα το τέλος της πολιτικής: Το να αμφισβητήσει κανείς τις ιδιωτικοποιήσεις, τη λιτότητα ή το ευρώ είναι σαν να αμφισβητεί τις εξισώσεις του Μάξγουελ για τον ηλεκτρομαγνητισμό και του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα. Επιπλέον, υπονοεί ότι τα οικονομικά προβλήματα είναι πολύ «δύσκολα» για τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι καλά θα κάνουν να τα αφήσουν στους «ειδικούς επιστήμονες».

Στον αντίποδα του Λούκας, ο Τζον Μέιναρντ Κέινς προειδοποιούσε ήδη το 1936, στη μνημειώδη «Γενική Θεωρία» του: «Μεγάλο μέρος των σύγχρονων “μαθηματικών οικονομικών” είναι απλές επινοήσεις, τόσο ανακριβείς όσο και οι αρχικές υποθέσεις πάνω στις οποίες βασίζονταν, γεγονός που ωθεί τον συγγραφέα να χάσει από το οπτικό του πεδίο την πολυπλοκότητα και τις αλληλεπιδράσεις του πραγματικού κόσμου σε έναν λαβύρινθο εξεζητημένων συμβόλων χωρίς αξία». Από την πλευρά του, ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ δήλωσε ότι, προκειμένου να διατηρήσει το κύρος του ένας οικονομολόγος, οφείλει «να αποφεύγει τις προβλέψεις, ειδικά για το μέλλον». Μια συμβουλή στην οποία δεν έδωσαν την οφειλόμενη σημασία αρκετοί από τους σημερινούς «ειδικούς» της οικονομικής Ορθοδοξίας.

Στις 17 Αυγούστου του 2007, ενώ μαίνεται ήδη η κρίση στην αμερικανική αγορά ακινήτων, ο Ελί Κοέν (σύμβουλος και αυτός του Φρανσουά Ολάντ σήμερα) γράφει: «Σε λίγες εβδομάδες, η αγορά θα προσαρμοσθεί και η οικονομία θα συνεχίσει τον δρόμο της, όπως πριν». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο σύμβουλος του Σαρκοζί, Αλέν Μενκ, εκφράζει τον θαυμασμό του για την «απίστευτη ευελιξία του συστήματος» και την πεποίθηση πως «η διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας είναι αρκετά καλή». Την ίδια περίοδο, ο Νταβίντ Τεσμάρ, στον οποίο μόλις έχει απονεμηθεί το βραβείο του καλύτερου νέου οικονομολόγου, δημοσιεύει άρθρο με τον καθησυχαστικό τίτλο «Το μεγα- κραχ που δεν έγινε». Ο αρθρογράφος εξηγεί ότι πρόκειται απλώς για «περιορισμένη διόρθωση, χωρίς επίδραση στην πραγματική οικονομία» και ότι «ο κίνδυνος χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, άρα και η ανάγκη ρύθμισης, δεν είναι τόσο μεγάλος όσο πολλοί φαντάζονται».

Άκρως διδακτική είναι η ιστορία του κερδοσκοπικού «hedge fund» LΤCM (Long-Term Capital Management), αυτού του θεαματικού διάττοντος αστέρα στο στερέωμα της «νέας οικονομίας». Ιδρύθηκε το 1994 και απέκτησε σύντομα παγκόσμια φήμη καθώς απέφερε, για ένα διάστημα, αστρονομικά ετήσια κέρδη, της τάξης του 40% (μετά τους φόρους!) στους επενδυτές. Δύο από τα μέλη του διοικητικού του συμβουλίου, οι Μάιρον Σκόουλς και Ρόμπερτ Μέρτον, πήραν το βραβείο Νομπέλ το 1997 για τη «νέα μαθηματική μέθοδο προσδιορισμού της τιμής των παραγώγων».

Η κοινή λογική και η οικονομική ιστορία υπαγορεύουν τη βασική αρχή της κερδοσκοπίας, που λέει ότι τα μεγάλα κέρδη είναι αξεχώριστα από το μεγάλο ρίσκο. Ωστόσο, οι νέοι αλχημιστές πίστευαν ότι είχαν βρει τη σύγχρονη φιλοσοφική λίθο, που θα μετέτρεπε τα πάντα σε χρυσό χωρίς κανένα ρίσκο, χάρη στα πολύ έξυπνα μαθηματικά τους. Δεν είχαν προλάβει να εισπράξουν το βραβείο Νομπέλ και ήρθε η ρωσική κρίση του 1998, από τις επιπτώσεις της οποίας το LTCM έχασε 4,6 δισ. δολάρια μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες, για να κλείσει οριστικά δύο χρόνια αργότερα.

Ιnfo

– Renaud Lambert, «Les economistes a gage», Le Monde Diplomatique, Mars 2012.

– Emmanuel Derman, «My Life as a Quant», Wiley, 2004.

– Frederic Lordon, «La crise de trop», Fayard, 2009.

– Sewell Chan, «Academic Economists to Consider Ethics Code», The New York Times, 30/12/2010.

Το Προσωπο: Γκλεν Χιούμπαρντ

Βοηθός υπουργός Οικονομικών επί πατρός Μπους και κύριος οικονομικός σύμβουλος του υιού Μπους, ο Γκλεν Χιούμπαρντ, κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής στο Κολούμπια σήμερα, παρουσιάζεται ως μια από τις πιο έγκυρες φωνές της οικονομικής επιστήμης στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Όσοι παρακολούθησαν όμως την ταινία «Inside Job» σχημάτισαν μια λίγο διαφορετική εικόνα.

Αν και επί της ουσίας έντονη, η συζήτηση με τον Τσαρλς Φέργκιουσον κυλάει σε ήρεμους τόνους, καθώς ο ακαδημαϊκός αποφεύγει με διπλωματική ευελιξία κάποιες ακανθώδεις ερωτήσεις ή προσπερνά με έναν συνδυασμό φλέγματος και αοριστίας κάποιες άλλες. Η καταιγίδα έρχεται όταν ο Φέργκιουσον τολμά να τον ρωτήσει για τις εξωπανεπιστημιακές οικονομικές του απολαβές. Ιδού ο διάλογος:

– Φ.: Περιλαμβάνονται και απολαβές από χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες;

– Χ.: Πιθανόν.

– Φ.: Δεν θυμάστε;

– Χ.: Δεν δίνω κατάθεση, κύριε. Ήμουν αρκετά ευγενής να σας παραχωρήσω χρόνο, βλακωδώς όπως βλέπω τώρα. Αλλά έχετε μόνο τρία λεπτά ακόμη. Φροντίστε να τα χρησιμοποιήσετε με τον καλύτερο τρόπο.

Εύκολα μπορεί να βρει κανείς στο Διαδίκτυο την απάντηση που δεν έδωσε ο κύριος καθηγητής. Σύμφωνα με τη Wikipedia, είναι μέλος των Δ.Σ. των εταιρειών MetLife, BlackRock, KKR, ADP, Duke Realty και Ripllewood. Επιπλέον, είναι ο κυριότερος οικονομικός σύμβουλος του επικρατέστερου για το προεδρικό χρίσμα Ρεπουμπλικανού υποψηφίου Μιτ Ρόμνεϊ, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα ακούσουμε ξανά γι’ αυτόν.

Πηγή: Καθημερινή 

Οι εργαζόμενοι στις εκλογές του συνδικάτου στο Δήμο Βύρωνα ψήφισαν ταξικά, καταδίκασαν τους υποταγμένους...

Ευχαριστούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους που μας στήριξαν και μας τίμησαν με την ψήφο τους. Για να συνεχίσουμε την ανεξάρτητη, ταξική μας δράση για την ανατροπή της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ – ΟΤΑ

ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙ:	604
ΨΗΦΙΣΑΝ:	462
ΛΕΥΚΑ:	10
ΑΚΥΡΑ:	5
ΕΓΚΥΡΑ:	447
Ανεξάρτητη Αγωνιστική Παρέμβαση:	238	53,24%
ΠΑΜΕ – ΕΣΑΚ:	158	35,34%
ΠΑΣΚΕ/ ΕΣΠΕ:	51	11,4%

Απρίλιος 2012

Με κρανιογκεφαλικές κακώσεις ο πρόεδρος των φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος μετά την επίθεση της αστυνομίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΒΑΡΒΑΡΗ 

ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΕ  ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΦΕ

Αθήνα 5/4/2012

Αυτό το χτύπημα δεν ήταν στον Μάριο, ήταν
στο κεφάλι, στα μάτια και τα αυτιά όλων μας

Η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας καταγγέλλει τη νέα βάρβαρη και απρόκλητη επίθεση από τους άνδρες των ΜΑΤ ενάντια σε συναδέλφους που κάλυπταν τόσο τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όσο και τη σημερινή με θύμα αυτή τη φορά και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ένωσής μας Μάριο Λώλο, που εισήχθηκε ήδη σε Νοσοκομείο «με κρανιοεγκεφαλική κάκωση από πλήξη με γκλομπ, (κάταγμα-εμπίεσμα κρανίου), το οποίο χρήζει χειρουργικής παρέμβασης»! Θυμίζουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος της ΕΦΕ στοχοποιείται και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, όταν στις 15-12-10 χτυπήθηκε πισώπλατα στο κεφάλι από άνδρα των ΜΑΤ, ενώ ασκούσε το λειτούργημά του, ενώ την επομένη η Ένωσή μας με  ανακοίνωσή της είχε επιστήσει την προσοχή στους αρμόδιους Υπουργούς «να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους, γιατί φοβόμαστε ότι στο τέλος θα θρηνήσουμε θύματα»!

Επισημαίνουμε το γεγονός ότι για πολλοστή φορά στοχοποιείται η ενημέρωση, παρά τις διαβεβαιώσεις του (τ.) αρμόδιου Υπουργού Προστασίας(;) του Πολίτη προς τους εκπροσώπους της ΕΦΕ στη συνάντησή μας τον περασμένο Ιούλιο, επ ευκαιρία αντίστοιχων γεγονότων, πως «η πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. είναι προσηλωμένη στη προστασία των δημοκρατικών δικαιωμάτων και αντιμετωπίζει το λειτούργημα της ενημέρωσης των πολιτών με την ευαισθησία που του αρμόζει και θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια ώστε αυτό να ασκείται ελεύθερα και απρόσκοπτα»(!!), και σε πλήρη αντίθεση με αυτές. 

Οι συστηματικές και επαναλαμβανόμενες επιθέσεις ενάντια στους λειτουργούς του τύπου, την ώρα της δουλειάς τους, που καταπατούν ακόμη και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, κάθε άλλο παρά τυχαίες μπορούν να θεωρηθούν,  ακόμα και ο πλέον καλόπιστος θα μπορούσε να συμπεράνει πως ασκούνται  συνειδητά από διάφορα κέντρα για τη φίμωση της ελευθεροτυπίας, και σε μια επίσης συνειδητή προσπάθεια να τρομοκρατηθούν οι λειτουργοί της.

Επί πλέον διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή εξέλιξη σε παρόμοιες βάναυσες επιθέσεις που έγιναν στο παρελθόν, όπως αυτή του συναδέλφου μας δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος υπέστη μόνιμη αναπηρία, αλλά επίσης και ότι μένουν αναπάντητες δεκάδες επώνυμες καταγγελίες συναδέλφων και Ενώσεων για την προκλητική και βίαιη συμπεριφορά των οργάνων της… τάξης (όπως αυτή σε βάρος της συναδέλφου Τατιανας Μπόλαρη) με τη συνήθη διαδικασία αρχειοθέτησης της οποιασδήποτε ΕΔΕ.

Μετά και από τα γεγονότα αυτά η Ένωσή μας θα συνταχθεί και με τις λοιπές Ενώσεις και τις Ομοσπονδίες του χώρου μας στην Ελλάδα και το εξωτερικό, στην προσπάθεια να διαφυλάξουμε την ελευθερία της ενημέρωσης και θα σταθεί με κάθε τρόπο απέναντι σε ενέργειες, οι οποίες υποσκάπτουν τα θεμέλια της δημοκρατίας και επιχειρούν να μας επιστρέψουν σε καταστάσεις και καθεστώτα, που έχει βαριά πληρώσει ο λαός μας και έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τη χώρα μας.

Για το ΔΣ

        Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ  Α/Α                       Η ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

 ΓΙΩΡΓΟΣ  ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ         ΧΡΙΣΤΙΝΑ  ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

         ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Αυτό το χτύπημα δεν ήταν στον Μάριο, ήταν στο κεφάλι, στα μάτια και τα αυτιά όλων μας

της Ντίνας Δασκαλοπούλου 6 Απριλίου 2012

“Συνάδελφοι, σε λίγες ώρες ο Μάριος μπαίνει στο χειρουργείο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο χτυπιέται από τα ΜΑΤ – έτσι και τούτη τη φορά δεν πιστεύαμε ότι είναι κάτι σοβαρό. Και τούτη τη φορά νομίζαμε όλοι ότι θα την γλιτώσει με ένα καρούμπαλο, με δυο μώλωπες και η ζωή θα συνεχιστεί.

Όπως συνεχίστηκε όταν χτύπησαν κατά πρόσωπο την Τατιάνα. Όπως συνεχίστηκε όταν στρίμωξαν τον Άρη. Όπως συνεχίστηκε όταν άφησαν ανάπηρο τον Μανώλη. Όπως, άλλωστε, συνεχίστηκε όταν χτύπησαν ξανά τον Μάριο πριν λίγο καιρό. Όμως αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.

Αυτή τη φορά η γκλοπιά του «οργάνου» (που πάμε στοίχημα; Για άλλη μια φορά καμία ΕΔΕ δεν θα αποκαλύψει το όνομα και το βαθμό του) ήταν πισώπλατη. Και άνοιξε το κρανίο του και προκάλεσε αιμορραγία και πιέζει τον εγκέφαλό του και τον στέλνει στο χειρουργείο. Αν δεν κάνει, μας λένε, την επέμβαση μπορεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του να είναι επιληπτικός. Γιατί;

Γιατί ήταν εκεί όταν εκατοντάδες συμπολίτες μας διαμαρτύρονταν για τη δολοφονία που ήθελαν να περάσει για αυτοκτονία. Γιατί οι εικόνες του από το έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Γιατί, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, ο Μάριος έχει διαλέξει πλευρά: ούτε ψέματα, ούτε αυταπάτες, είναι με τους εργάτες.

Τις επόμενες ώρες πολλά ντοκουμέντα θα δουν το φως της δημοσιότητας και θα αποδεικνύουν ότι η επίθεση των κρανοφόρων στους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έγινε χωρίς καμία αφορμή και μόνο για λόγους εκδικητικούς. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά και δεν υπάρχει λόγος να επιχειρηματολογήσουμε για αυτό – θα το κάνει ο δικηγόρος μας. Ούτε έχει καμία σημασία να αναζητήσουμε τον αριθμό και τα διακριτικά του κρανοφόρου που επέφερε αυτό το δολοφονικό, κατά τους χαρακτηρισμούς των γιατρών, πλήγμα στον Μάριο. Ελάχιστη σημασία έχει το όνομα του αυτουργού, όταν όλοι γνωρίζουμε το όνομα των ηθικών και των πολιτικών αυτουργών. Είναι τα ίδια χέρια που όπλισαν το χέρι του αυτόχειρα (και εκατοντάδων άλλων), είναι τα ίδια χέρια που χτύπησαν τον Μάριο (και δεκάδες άλλους).

Η πολιτική του Μαύρου Μετώπου που μετέτρεψε τη χώρα σε εργαστήριο νεοφιλελεύθερων πειραματισμών κατασκευάζει αληθινά θύματα και, ταυτόχρονα, παράγει αληθινά κέρδη. Το αίμα μας είναι ο πλούτος τους, η «σωτηρία» τους είναι ο εφιάλτης μας.

Ως πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ (που μετρά ήδη δεκάδες θύματα της κρατικής καταστολής), αλλά και ως πολίτης της χώρας που μετατρέπεται ταχύτατα σε σωφρονιστική αποικία, ο Μάριος θα εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα για να αποδοθεί δικαιοσύνη για αυτό το άνανδρο χτύπημα.

Σε λίγες ώρες συνεδριάζει το Διασωματειακό των Ενώσεων του Τύπου και περιμένουμε αυτή τη φορά, έστω και αυτή τη φορά, να κάνει κάτι παραπάνω από το να εκφράσει τη «βαθύτατη θλίψη και οργή του». Σε λίγες ώρες ανοίγει η Βουλή των Ελλήνων και περιμένουμε αυτή τη φορά, έστω και αυτή τη φορά, να μην στρέψει το κεφάλι και από αυτή την προαναγγελθείσα επίθεση. Σε λίγες ώρες συνάδελφοι, άλλη μια εργάσιμη μέρα ξημερώνει. Κι ένας από εμάς – ο πολλοστός- δεν θα είναι δίπλα μας.

Αυτό το χτύπημα δεν ήταν στον Μάριο, ήταν στο κεφάλι, στα μάτια και τα αυτιά όλων μας.”

Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΖΕΨΕΙ!

Δεν έφτανε όμως αυτή η αναφορά, καθώς ο εκλεγόμενος
στην Κοζάνη κ. Κουκουλόπουλος βρήκε ως κατάλληλη την
περίσταση για να αφήσει αιχμές ακόμη και για έναν
εκλιπόντα για τις …φαρμακευτικές δαπάνες! “Εάν ο
ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να
μας βοηθήσει και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004
για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια”…

Πριν παραθέσουμε όσα έγραψε το «Πρώτο Θέμα» για τους κυρίους Μπεγλίτη και Κουκουλόπουλο θα θυμίσουμε δυο ακόμα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην περιοχή μας. Το πρώτο αφορά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών. Το δεύτερο, το σιδερόφρακτο καθεστώς του μαύρου αστικού μπλοκ εξουσίας. Δεν θα χρησιμοποιήσουμε κανένα χαρακτηρισμό γιατί δεν υπάρχουν αντίστοιχες έννοιες που να αποδίδουν με ακρίβεια τη στάση και τα λεγόμενά τους, κι αυτές που υπάρχουν είναι φτωχές για να τα αποδώσουν…

Το πρώτο: Πριν από λίγες μέρες ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτ. Μακεδονίας Στέφανος Τοπαλίδης (Νέα Δημοκρατία) για να «δηλώσει την αντίθεσή του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών» έγραψε στο Facebook:

«Κάποιοι κατάφεραν να κάνουν σαπούνι, εγώ με μερικούς έγχρωμους θα κάνω χρωμοσαμπουάν».

Εκ των υστέρων μας «εξήγησε» πως το έκανε για να «προκαλέσει συζήτηση»…

Το δεύτερο: Την 25η του Μάρτη ο αποδοκιμαζόμενος κύριος Πάρις Κουκουλόπουλος, πέντε φορές εκλεγμένος δήμαρχος Κοζάνης και νυν Υφυπουργός Εσωτερικών, κουνώντας το δάχτυλο απειλούσε όσους τον αποδοκίμαζαν λέγοντας «θα τα πούμε»!

Ο κύριος Κουκουλόπουλος μετά τα όσα είπε στην τηλεοπτική του παρουσία για το τραγικό γεγονός της «δολοφονίας του αυτόχειρα», μας εξηγεί εκ των υστέρων πως τα λεγόμενά του παραποιήθηκαν. Ούτε αυτό θα το σχολιάσουμε…

Δεν τους αντέχουν ούτε οι συστημικοί υπηρέτες τους στα ΜΜΕ...

'Η πράξη του ήταν πολιτική'

Η επιστολή της κόρης του αξιοπρεπούς δολοφονημένου 77χρονου γέροντα αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα και τους πόθους της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας:

«Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής. Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα. Για κάποιους, για "τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας", σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης. Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς.

Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου  "To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία… μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση".

Έμμυ Χριστούλα

Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Δενκαταλαβαίνουν τίποτα

Πρώτο Θέμα Μπάμπης Κούτρας 04/04/2012

Το πολιτικό σύστημα το οποίο οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τους πολίτες στην εξαθλίωση έχει το θράσος να εμφανίζεται ως δήθεν τεθλιμμένος σχολιαστής της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού μπροστά από τη Βουλή. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις (Μπεγλίτης, Κουκουλόπουλος) έφθασε στο σημείο της απροσχημάτιστης ειρωνείας προς στο θύμα του. Και για να ολοκληρωθεί η πρόκληση έστειλε και να  ΜΑΤ να διαλύσουν τους ελάχιστους που συγκεντρώθηκαν χθες το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα  όπου η συλλογική μνήμη δεν βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και υπάρχει στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη ή πολιτική ευαισθησία ο Δημήτρης Χριστούλας θα είχε γίνει κιόλας σύμβολο αντιμνημονιακής εξέγερσης.

Η αυτοκτονία Χριστούλα δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Τα επίσημα στοιχεία που ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας στην Βουλή μιλούν για αύξηση κατά 40%  στις αυτοκτονίες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έβαλαν τέλος στην ζωή τους επειδή δεν άντεξαν την φτώχεια, την ανέχεια, τα χρέη στις τράπεζες, τις πιέσεις των τοκογλύφων. Χθες  ήταν ο συνταξιούχος, προχθές ο σκηνοθέτης στο λιμάνι του Πειραιά και πριν ένα μήνα ο επιχειρηματίας στην Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για εκτεταμένο κοινωνικό φαινόμενο. Μόνο στην Κρήτη έχουν αυτοκτονήσει πάνω από 20 επαγγελματίες και εκατοντάδες άλλοι σώθηκαν την τελευταία στιγμή.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat το 2010 πάνω από το 27% των Ελλήνων ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, σε καθεστώς κοινωνικού αποκλεισμού και σήμερα υπολογίζεται πώς το ποσοστό αυτό έχει ξεπεράσει το 40%. Το 21% είναι άνεργοι και ειδικά στους νέους το ποσοστό ξεπερνά το 40%. Οι συντάξεις στα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» έχουν οριζόντια περικοπεί πάνω από 35% και η τάση είναι να φθάσουμε στα επίπεδα της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας των 200- 300 ευρώ το μήνα. Τα ίδια ισχύουν για τους μισθούς όπου από τις «κόκκινες γραμμές» που θα έβαζε η κυβέρνηση στην τρόικα φθάσαμε  στην πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων. Το κράτος πρόνοιας έχει καταρρεύσει κι ένα εφιαλτικό κοινωνικό σκηνικό στήνεται γύρω μας, χωρίς να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Η απόφαση του συνταξιούχου φαρμακοποιού (οποίος μέχρι το 2010 θεωρείτο «ρετιρέ» του ασφαλιστικού συστήματος) να αυτοπυροβοληθεί μπροστά στο κοινοβούλιο «πριν αρχίσει να ψάχνει τα σκουπίδια για την διατροφή του»  και το σημείωμα που άφησε αποτελούν ένα ισχυρό σοκ για όλους μας. Ένα σοκ που δεν κατάφερε να κινητοποιήσει την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης η οποία  παρακολουθεί σοκαρισμένη μεν, από τον καναπέ δε, τις δραματικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Μόνο λίγες εκατοντάδες πολιτών (αντί για εκατομμύρια) συγκεντρώθηκαν χθες στον τόπο της τραγωδίας αναδεικνύοντας την ηχηρή απουσία ημών των πολλών.

Η ελληνική  κοινωνία βλέπει τον δικό της εφιάλτη να πλησιάζει, όλο και περισσότερο, αλλά εξακολουθεί να «κοιμάται», περιμένοντας το «θαύμα» που θα τον σώσει. Η οικονομική ευμάρεια των τελευταίων ετών αν και  βασίσθηκε σε ψέματα και δανεικά  μείωσε τις αντιστάσεις και ελάττωσε τα ανακλαστικά της. Έδωσε και εξακολουθεί να δίνει το δικαίωμα σ ένα  φαύλο πολιτικό σύστημα να νέμεται με το αζημίωτο την εξουσία. Οι δηλώσεις των δήθεν συντετριμμένων πολιτικών για την αυτοκτονία  του συνταξιούχου αποτελούν την χειρότερη ύβρη για την κοινωνία.

Είναι λογικό αυτοί που έγιναν πλούσιοι από την πολιτική, με τα εκατομμύρια καταθέσεις και τις δεκάδες ακίνητα, να μην αντιλαμβάνονται το δράμα του συνταξιούχου που οδηγείται στην αυτοκτονία στην μέση της πλατείας Συντάγματος. Το θέμα δεν είναι τι κάνουν οι πολιτικοί, αλλά τι θα κάνουμε εμείς; Είναι δυνατόν να προτιμήσουμε την ομαδική αυτοκτονία από την απονομή Δικαιοσύνης; Φοβάμαι πώς τίποτα δεν αποκλείεται.

Κάποιος να τους μαζέψει, επιτέλους!

Κουκουλόπουλος στα χνάρια Μπεγλίτη για τον τραγικό 77χρονο

Πρώτο Θέμα: 05/04/2012

 

Τελικά, πρέπει να είναι πολλοί οι πολιτικοί που έχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας και δεν συνειδητοποιούν το βάρος των λεγόμενών τους, ακόμη και σε τέτοιες τραγικές περιπτώσεις, όπως η αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα.

Μετά τις αδιανόητες δηλώσεις του Πάνου Μπεγλίτη, πρώην εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ και κυβερνητικού στελέχους επί Γιώργου Παπανδρέου –"Το αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σ' αυτές τις περιπτώσεις..."- χτες το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ήρθε ο υφυπουργός Εσωτερικών Πάρις Κουκουλόπουλος να προκαλέσει την κοινή γνώμη, με τοποθετήσεις που δεν δείχνουν -αν μη τι άλλο- οποιαδήποτε διάθεση σεβασμού στον νεκρό.

Μιλώντας στο κεντρικό τηλεοπτικό δελτίο του ίδιου σταθμού ο κ. Κουκουλόπουλος, αφού ξεκίνησε …στιλιζαρισμένα με αναφορές περί “αφωνίας, περισυλλογής, προβληματισμού” κλπ για το τραγικό συμβάν, προχώρησε σε ερμηνείες για το ιδιόχειρο σημείωμα του 77χρονου: “Μιλά στο όνομα πολλών, γιατί προφανώς ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός, όσα χρόνια κι αν περάσουν από τη σύνταξή του, δεν ψάχνει ποτέ στα σκουπίδια»!

Δεν έφτανε όμως αυτή η αναφορά, καθώς ο εκλεγόμενος στην Κοζάνη κ. Κουκουλόπουλος βρήκε ως κατάλληλη την περίσταση για να αφήσει αιχμές ακόμη και για έναν εκλιπόντα για τις …φαρμακευτικές δαπάνες! “Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια”…

Και στη συνέχεια, καθώς υπήρξε αρκετή ένταση στο στούντιο, “μαζεύθηκε”, συνεχίζοντας πάντως τις –τουλάχιστον– αστοχίες: “Δεν ήρθα σε εκπομπή ψυχανάλυσης (!) ήρθα να κινητοποιηθώ”…

Ρεσιτάλ αναλγησίας

Μαθήματα...ζωής στο νεκρό φαρμακοποιό από τον Κουκουλόπουλο!

Πρώτο Θέμα: 05/04/2012

Με θλίψη για το πολιτικό επίπεδο της χώρας δημοσιεύουμε την απάντηση του υφυπουργού Εσωτερικών κ. Πάρι Κουκουλόπουλου στο δημοσίευμα του protothema.gr "Κουκουλόπουλος στα χνάρια Μπεγλίτη για τον τραγικό 77χρονο".

Απάντηση από την οποία αποκαλύπτεται ότι ο κ. Κουκουλόπουλος τίποτε δεν έχει ακόμη καταλάβει.

"Ο άνθρωπος αυτός ήταν συνταξιούχος φαρμακοποιός που σημαίνει ότι όσα χρόνια και αν περάσουν δε θα έψαχνε στα σκουπίδια", επιμένει να λέει ο κ. Κουκουλόπουλος για τον τραγικό αυτόχειρa Δημήτρη Χριστούλα.

Ο υφυπουργός Εσωτερικών προσθέτει επίσης: "Και τελικά προφανώς δεν είπα ότι ο άνθρωπος αυτός ευθύνεται για την άνοδο της φαρμακευτικής δαπάνης από 4 δις στα 9 δις ευρώ όπως υπαινικτικά αναφέρεται στο δημοσίευμά σας. Αλλά ακριβώς ως συνταξιούχος φαρμακοποιός με υψηλό μορφωτικό επίπεδο όπως φαίνεται από το σημείωμα που άφησε, αν είχε επιλέξει έναν άλλο δρόμο θα μπορούσε να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για αυτό το θέμα. Δηλαδή να συμβάλλει".

Τι άλλο παρά ειρωνική και υβριστική για το νεκρό μπορεί να θεωρηθεί η αναφορά αυτή του κ. Κουκουλόπουλου; Είναι δυνατόν ο υφυπουργός Εσωτερικών να προσπαθεί να δώσει μαθήματα... ζωής στο νεκρό φαρμακοποιό;

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της επιστολής - απάντησης του κ. Κουκουλόπουλου στο protothema.gr:

"Με έκπληξη πληροφορήθηκα από τους συνεργάτες μου σήμερα το πρωί ότι δημοσίευμα στην ιστοσελίδα σας με εμφανίζει ως ασεβή έναντι του 77χρονου αυτόχειρα με βάση τα όσα είπα χθες στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ ως καλεσμένος στην εκπομπή του συναδέλφου σας Νίκου Ευαγγελάτου.

Αφού διευκρινίσω ότι η πλήρης απομαγνητοφώνηση της εκπομπής και του συνόλου της παρέμβασής μου είναι στη διάθεση της ιστοσελίδας σας, οφείλω να σημειώσω ότι τα όσα διάβασα στο δημοσίευμα του protothema.gr και με αφορούν είναι επιλεγμένα και μη αντιπροσωπευτικά κομμάτια των όσων είπα. Ελπίζω χωρίς σκοπιμότητα. Επιμένω ότι απέναντι σε ένα τέτοιο γεγονός δε χωρούν υπερβολές και πολιτική εκμετάλλευση και πως τιμή στη μνήμη αυτού του ανθρώπου είναι να μην προσωποποιήσουμε την επιλογή του αλλά να αναδείξουμε ότι ήθελε με την πράξη του να μιλήσει εκ μέρους των πολλών και όχι του εαυτού του, κάτι που είπε ξεκάθαρα και από την πρώτη στιγμή. 

Διευκρινίζω λοιπόν ότι χθες στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ είπα  ότι:

Ο άνθρωπος αυτός ήταν συνταξιούχος φαρμακοποιός που σημαίνει ότι όσα χρόνια και αν περάσουν δε θα έψαχνε στα σκουπίδια.

Ότι δηλαδή δεν ήταν απελπισμένος, αλλά από το σημείωμά του προκύπτει ότι είχε υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Και πως ο ίδιος σχετίζει την αυτοκτονία του με την κατάσταση που βιώνει μία ολόκληρη κοινωνία, απαντώντας - κατά τη γνώμη μου - στα γιατί της επιλογής του.

Ότι με το σημείωμά του απαντά στα γιατί της επιλογής του που προκαλεί αφωνία και περισυλλογή, αλλά μιλάει στο όνομα μίας ολόκληρης κοινωνίας που χειμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά.

Ότι πρέπει όλοι να σημειώσουμε την αναφορά του στους νέους, ότι κανείς δε μπορεί να προσπεράσει αυτό το γεγονός και πως πρέπει να δοθεί μία άμεση απάντηση.

Ότι δε μπορώ να συμφωνήσω στο ότι συμμετέχω σε μία "κυβέρνηση Τσολάκογλου" αλλά ως πολιτικός που εκλέγεται έχω χρέος να κινητοποιηθώ μετά από αυτό το σημείωμα,  όπως έχουμε όλοι.

Και τελικά προφανώς δεν είπα ότι ο άνθρωπος αυτός ευθύνεται για την άνοδο της φαρμακευτικής δαπάνης από 4 δις στα 9 δις ευρώ όπως υπαινικτικά αναφέρεται στο δημοσίευμά σας. Αλλά ακριβώς ως συνταξιούχος φαρμακοποιός με υψηλό μορφωτικό επίπεδο όπως φαίνεται από το σημείωμα που άφησε, αν είχε επιλέξει έναν άλλο δρόμο θα μπορούσε να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για αυτό το θέμα. Δηλαδή να συμβάλλει.

Ουδείς καλόπιστος και καλοπροαίρετος παρατηρητής μπορεί να δει ασέβεια ή ακόμα και κυνισμό σε όλα τα παραπάνω.

Υ.Γ. Με την παράκληση να δημοσιευθεί χωρίς να παραποιηθεί, όπως παραποιήθηκαν τα όσα είπα χθες στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ".

Για επισφράγισμα παραθέτουμε και το κύριο άρθρο από το σταύλο της Καθημερινής, του οικολόγου Αλαφούζου, που δίνει την εντολή: ΣΩΠΑ! ΜΗ ΜΙΛΑΣ…!

Εκμετάλλευση

Καθημερινή Πέμπτη, 5 Aπριλίου 2012

Η αυτοκτονία ενός συμπολίτη μας δεν μπορεί παρά να προκαλεί θλίψη και σοκ στην κοινή γνώμη. Η χώρα μας βιώνει μία από τις πιο δύσκολες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας της και το ανθρώπινο κόστος της γίνεται κάθε μέρα και πιο ορατό. Οφείλουμε, ως κοινωνία, να σταθούμε με σεβασμό και ευαισθησία απέναντι σε όσους υποφέρουν από τις επιπτώσεις της κρίσης και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε. Όμως, η στυγνή πολιτική εκμετάλλευση και το εμπόριο της αγανάκτησης που επιχειρούν κάποιοι επωφελούμενοι από τη δυστυχία συμπολιτών μας είναι και αυτά λυπηρά φαινόμενα της εποχής μας. Ευθύνη όλων μας είναι να βρεθούν δουλειές, να στηριχθούν από την κοινωνία και να αμβλυνθεί ο πόνος των θυμάτων της κρίσης, όχι να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Ο ΠΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ!

ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΚΤΗΝΗ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ: ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΗ ΒΙΑ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ…

Eπέμβαση της αστυνομίας στο Σύνταγμα 4/4/2012

"2000 θάνατοι με την υπογραφή σας
είναι ήδη πολλοί για να με κάνει κάτι να ξεχάσω.
Να το θυμάστε λοιπόν...
Το όνομα του νεκρού σήμερα
είναι δημοκρατία,
μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί
και το όνομά μας είναι Αντίσταση"

Παραπληροφορούν, διαστρεβλώνουν και ψεύδονται συνειδητά, δεν κάνουν λάθος. Τα ΜΑΤ και οι δυνάμεις καταστολής ποτέ δεν επιτίθενται, απαντούν σε προκλήσεις... Μιλούν για τη ...βία διαδηλωτών και διαμαρτυρομένων παρ' ότι οι εικόνες μαρτυρούν για το αντίθετο... Μορφάζουν με αποτροπιασμό όταν μιλούν για τη βία, όχι όμως για τη βία των ισχυρών και του κράτους... Συγκινούνται έως δακρύων από ...τη διάσωση κάποιου συμπαθέστατου κατοικίδιου κι αυτό είναι είδηση, όχι όμως και από τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα που σπάνια είναι είδηση. Και φυσικά ποτέ δεν μιλούν για την καθημερινή βία της εξουσίας, την αγνοούν... Και βέβαια δεν παραλείποιυν να δηλώσουν με έμφαση πως καταδικάζουν τη βία απ' όπου και να προέρχεται, σε αντίθεση με τους απεργούς, τους διαδηλωτές και τους διαμαρτυρόμενους που έχουμε εθιστεί στα χημικά και τη... λατρεύουμε!


 «Αυτοκτονική» πορεία: Ένας στους 6 Έλληνες με σημαντική ψυχοπαθολογία

Περί τους 1720 ανθρώπους καταγράφηκαν ως πρωταγωνιστές σε περιστατικά αυτοκτονίας στην Ελλάδα από την αρχή του 2009 έως το τέλος του 2011. Οι σχετικοί δείκτες εμφανίζουν αυξητική τάση, όσο επιδεινώνονται οι οικονομικές συνθήκες. Άμεση σύνδεση της ανεργίας με τη ροπή προς αυτοκτονία καταδεικνύουν τα ευρήματα ερευνών. «Βρισκόμαστε στην αρχή ενός πρωτοφανούς φαινομένου για την ελληνική κοινωνία», εκτιμά ο επιστημονικός διευθυντής  Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ) Στέλιος Στυλιανίδης, υπογραμμίζοντας τους παράγοντες οι οποίοι δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό περιβάλλον.

_{Κάθε αύξηση 1% στην ανεργία, επιφέρει αύξηση 0,8% στις αυτοκτονίες (ηλικίας κάτω των 65 ετών) και αύξηση 0,8% στις ανθρωποκτονίες. (Stuckler et al., 2009)}

Ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών οι οποίες εκτελέστηκαν ή επιχειρήθηκαν στην Ελλάδα αυξήθηκαν το 2010 κατά 27,6% σε σύγκριση με το 2009: 622 από 507 (στοιχεία ΕΛ.ΑΣ). Οι κλήσεις στη μία εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονία σημειώνουν αύξηση η οποία αγγίζει το 70%. Σύμφωνα με τον κοσμήτορα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας Γιάννη Κυριόπουλο, το 23% των ατόμων με ψυχικό νόσημα έχει χρέη, οι άνεργοι αποτελούν την πιο ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα και οι συνταξιούχοι αποτελούν με τη σειρά τους «παράπλευρη απώλεια» της οικονομικής κρίσης.

Φτώχεια και κατάθλιψη

«Τη στιγμή κατά την οποία ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός αποδομείται, η επισφάλεια και η ανασφάλεια ‘σημαδεύουν’ ψυχικά και κοινωνικά με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, η προσωπική ευαλωτότητα συναντά όλη αυτή την τεράστια οικονομική κρίση, και την ίδια ώρα μειώνονται οι ειδικές δράσεις υπέρ των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της κατάθλιψης ευρύτερα, είναι επόμενος ο πολλαπλασιασμός αντίστοιχων φαινομένων. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός πρωτοφανούς φαινομένου για την ελληνική κοινωνία», δηλώνει ο κ. Στυλιανίδης.

Το ποσοστό αυτοκτονιών έχει αυξηθεί από 2,8 ανά 100.000 πληθυσμού το 2008 σε 5,2 το 2010 (Giotakos, Karabelas, Kafkas, 2011). Η πιο πρόσφατη εθνική επιδημιολογική έρευνα δείχνει υψηλή θετική συσχέτιση ανάμεσα στην εκδήλωση επιθυμίας θανάτου και την ανεργία, αλλά και την εμφάνιση σοβαρής ψυχοπαθολογίας και ανεργίας (Mavreas et al., 2010). Ένας στους 6 Έλληνες ηλικίας 18-70 έχει αναπτύξει κλινικά σημαντική ψυχοπαθολογία και ένας στους 12 (600.000) σοβαρή ψυχοπαθολογία. Το 75% του πληθυσμού που εμφανίζει κάποιου είδους ψυχοπαθολογία δεν λαμβάνει θεραπεία για το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει.  

«Δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνεργοι ή όλοι οι άστεγοι αυτοκτονούν, αλλά η οικονομική κρίση και η έλλειψη προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον ενεργοποιεί το έλλειμμα ανθεκτικότητας του καθένα και ενεργοποιεί και αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς σαν μοιραίο μέσο επίλυσης αυτής της αντίφασης», τονίζει ο επιστημονικός διευθυντής της ΕΠΑΨΥ. Ο ίδιος διαισθάνεται ότι η πρόβλεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. για την ανάδειξη της κατάθλιψης ως της πρώτης αιτίας νόσου και επιβάρυνσης ανά την υφήλιο το 2020, θα επισπευστεί στο 2015 υπό την ώθηση της «χειμαζόμενης Ευρώπης».

Η ΕΠΑΨΥ χρησιμοποιεί ως αφετηρία την εκτίμηση ότι περισσότερο από 30% του πληθυσμού ζει σε καθεστώς ανέχειας, για να επισημάνει πως οι ευάλωτες ομάδες εκφράζουν μια ιδιαίτερη μορφή αποσύνδεσης (desaffiliation sociale) από τον κοινωνικό δεσμό, καθώς σημειώνεται μία συλλογική απώλεια βασικών χαρακτηριστικών τα οποία αγγίζουν ολόκληρα κομμάτια κοινωνικών τάξεων (έλλειψη κερδών, στέγασης, ιατρικής φροντίδας, εκπαίδευσης, έλλειψη/απώλεια δύναμης ή/και σεβασμού - R.Castel). Τα κοινωνικά και ψυχικά προβλήματα εμφανίζονται μεγαλύτερα σε χώρες με μεγάλες ανισότητες εισοδημάτων, όπως είναι η Ελλάδα.

Εκτεταμένη «κοινωνική οδύνη»

Η συναισθηματική κατάσταση η οποία μπορεί να ωθήσει ακόμη και στην αυτοκτονία δεν συνιστά απαραίτητα φαινόμενο «κλινικής κατάθλιψης». Η επιστημονική κοινότητα παρατηρεί ένα εκτεταμένο φαινόμενο «κοινωνικής οδύνης», το οποίο αποτελεί ένα μείγμα «χαμηλής αυτοεκτίμησης, ναρκισσιστικής ευαλωτότητας, μείωσης της ανθεκτικότητας και ουσιαστικά πολύ μεγάλης αδυναμίας του ατόμου να επεξεργαστεί ψυχικά νέους μηχανισμούς άμυνας για να επιβιώσει απέναντι σε αυτή την ακραία κρίση».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Στυλιανίδης στέκεται στην ανάγκη να δημιουργηθούν νέα δίκτυα αλληλεγγύης, νέες συνέργειες και να ενισχυθούν οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας: «Αν καταρρεύσει πλήρως το κράτος πρόνοιας και η επιβίωση εξαρτάται από το συσσίτιο ή από τη φιλανθρωπία της εκκλησίας, δεν μπορεί να υπάρχει ψυχιατρική – ψυχοθεραπευτική παρέμβαση. Η απόλυτη φτώχεια, στην ουσία, ακυρώνει οποιαδήποτε θέληση ή σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται ένα μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης».

Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο περικοπών οι δομές υποστήριξης της ψυχικής υγείας στερήθηκαν πόρους ύψους 36,8 εκατ. ευρώ, γεγονός το οποίο εκτιμάται ότι πλήττει τη λειτουργία του συστήματος που λειτουργεί με ευθύνη των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) και πως πρακτικά συνεπάγεται την επιστροφή στα ψυχιατρεία -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- 1500 ψυχικά πασχόντων.

Πηγή: TVXS