ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ

Με απόφασή τους οι εργαζόμενοι στην ενέργεια στη συνέλευση του ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη» τάχθηκαν ενάντια στη φορολεηλασία - καταλήστευση στα εργατικά λαϊκά εισοδήματα και τον κεφαλικό φόρο στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών στη ΔΕΗ. Το κάλεσμα για πολιτική ανυπακοή με άρνηση πληρωμής του κεφαλικού φόρου και τη συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου εργαζομένων για την πάλη ενάντια στην ανεργία, στο πετσόκομμα των εισοδημάτων, στη μαύρη – ελαστική – απλήρωτη εργασία, στην άθλια κατάσταση στις υπηρεσίες υγείας, στην καταστροφή της παιδείας και για κάθε ζήτημα που απασχολεί την ΕΤ και τους εργαζόμενους, είχε σαν καρπό στην πρώτη ανοιχτή συνέλευση τη συγκρότηση της Εργατικής Λαϊκής Συσπείρωσης.

Το Συνδικαλιστικό Κίνημα

Όλοι έχουμε αναρωτηθεί τι κάνουν τα συνδικάτα. Είναι αλήθεια πως δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις και τις ανάγκες στη νέα κατάσταση. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια και η μισή αλήθεια είναι ένα ολόκληρο ψέμα. Παρά τη συστηματική προσπάθεια να επικρατήσει η λογική «όλοι ίδιοι είμαστε» αντίστοιχη με αυτή του Πάγ-καλου «όλοι μαζί τα φάγαμε», είναι γνωστό πως τα ΕΚ της περιοχής και τα συνδικάτα ελέγχονται με συντριπτικές πλειοψηφίες στα ΔΣ από τις δυνάμεις των ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ. Κι αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν, δεν θέλουν να οργανώσουν την πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Στην ουσία εκτελούν τα σχέδια στήριξης αυτών των πολιτικών. Παρά την αντιμνημονιακή ρητορική που αναπτύσσουν είναι ο δούρειος ίππος στις γραμμές μας που μας οδηγεί στην εξαθλίωση και την ήττα.

Ο εφιάλτης της ανεργίας, της μαύρης εργασίας, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και αυτοί που οι εργοδότες τους δίνουν χαρτζιλίκι έναντι αντί του μισθού στον ιδιωτικό τομέα, οι κλειστές επιχειρήσεις που πληθαίνουν, οι πρόσφατες περικοπές στη ΔΕΗ, οι επερχόμενες απολύσεις στο δημόσιο και στις ΔΕΚΩ δεν αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Το μνημόνιο διαρκείας συγκυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, εφαρμόζεται με συνέπεια από το πραξικοπηματικό ταξικό μαύρο μέτωπο του τραπεζίτη της Goldman Sachs. Έρχεται η νέα τοκογλυφική δανειακή σύμβαση (που θα διατεθεί κατά 89 δις για το χρέος για το 2012 και κατά 40 δις, στις τράπεζες), με νέα κανιβαλική επίθεση στους εργαζομένους, στη νεολαία και στους μικρομεσαίους.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι μόνο τι κάνουν τα συνδικάτα, αλλά και τι κάνουμε σαν εργαζόμενοι. Κανένας «από μηχανής θεός» δε θα μας σώσει αν δεν σωθούμε μόνοι μας. Τώρα πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Να βάλουμε τέλος στην κυριαρχία των ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ στα συνδικάτα με όποιο προσωπείο κι αν επιχειρούν για πολλοστή φορά να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους. Είναι στο χέρι μας, αντί να τους καταγγέλλουμε και σωστά, να βάλουμε πλάτη για ταξικά συνδικάτα. Τα συνδικάτα δεν είναι μόνο τα ΔΣ και οι συσχετισμοί τους. Είναι κυρίως τα μέλη του, κι αυτά μπορούν με τη δυναμική τους να τους ανατρέψουν. Όχι με την αδράνεια και τη δίκαιη καταγγελία, αλλά συμμετέχοντας, στηρίζοντας τις ταξικές δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές.

Οι γενικές εκκλήσεις για «ενότητα» και η Ταξική Ενότητα

ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΣΑΔ, μιλούν για «ενότητα» όλων των εργαζομένων χωρίς να εξηγούν τι εννοούν και ποιους στόχους θα υπηρετήσει. Όλοι ξέρουμε πως δεν προστίθενται ανόμοια πράγματα. Στην ίδια λογική δεν γίνεται πρόσθεση -ενότητα- της αποδέσμευσης από ΕΕ-Ευρώ με το ναι στην «Ευρωπαϊκή προοπτική του Ευρώ», η διαγραφή του χρέους με τη διαπραγμάτευση του χρέους, ούτε ο στόχος να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές, με το στόχο να διαπραγματευθούμε να εφαρμοστούν «δικαιότερα» και «ήπια» μέτρα με το διάλογο των «κοινωνικών εταίρων». Οι γενικές εκκλήσεις για «ενότητα», όσο και η ενότητα μόνο στο ΠΑΜΕ, στην πράξη είναι ακύρωση της ταξικής ενότητας και υπονομεύουν τις υπαρκτές δυνατότητες κοινής δράσης των ταξικών δυνάμεων.

Το ζήτημα δεν είναι να περιγράψουμε με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που βιώνουμε όλοι στο πετσί μας ή να περιμένουμε να προκύψει κάποια «ενότητα» γενικά και αόριστα. Τη μάχη δεν τη δίνεις με τα μέσα που θα ήθελες να έχεις και αν δεν τα ‘χεις τα παρατάς, αλλά με τα μέσα που έχεις στην δοσμένη συγκυρία. Αυτό που σήμερα έχει ανάγκη ο καθένας από μας, είναι πως και με τι θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε την καταστροφική πολιτική των μνημονίων για την ΕΤ, τους εργαζόμενους και τα μικρομεσαία στρώματα. Κι αυτό το μεγάλο κενό επιχειρεί να καλύψει το ταξικό συνδικάτο στην ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη» και η Εργατική Λαϊκή Συσπείρωση, με τη φιλοδοξία και το δύσκολο στόχο να οργανωθεί ένα αποτελεσματικό δίκτυο αλληλεγγύης για την ανεργία, τη φτώχια και την εξαθλίωση, στοχεύοντας στις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα.

Να σπάσουμε τη συνομωσία σιωπής για τις εργασιακές σχέσεις ζούγκλας που κυριαρχούν στην περιοχή μας. Να βάλουμε τέλος στη συντεχνιακή λογική που λέει να εξαιρεθεί η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και γενικά η επιχείρηση που δουλεύουμε. Κανένας δεν θα εξαιρεθεί και δεν θα σωθεί μόνος του ή μόνο αυτός. Το κεφάλαιο και η άρχουσα αστική τάξη είναι αδίστακτοι και αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα. Το έχουν κάνει στο παρελθόν, θα το κάνουν και τώρα αν δεν τους ανατρέψουμε. Με μια Εργατική Λαϊκή Συσπείρωση αγωνιστικής ρήξης και ανατροπής, με συγκεκριμένους στόχους και όχι με γενικά αντιμνημονιακά μέτωπα και φιλανθρωπικές δραστηριότητες ελεημοσύνης που δεν θίγουν τις κύριες αιτίες: ΕΕ - Ευρώ - χρέος και την αντεργατική ταξική πολιτική.

Ταξικός Πόλεμος

Έχουμε πόλεμο διακηρύσσουν, και είναι αλήθεια. Έχουν κηρύξει ταξικό πόλεμο ενάντια στην ΕΤ, τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Είτε υποταγμένοι, είτε αγανακτισμένοι, αν δεν τους ανατρέψουμε τα θύματα θα είμαστε εμείς. Στη δική τους μαύρη ταξική συσπείρωση να αντιτάξουμε τη δική μας ταξική Εργατική Λαϊκή Συσπείρωση.

Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και βασικά κοινωνικά αγαθά, κανένας μόνος του! Να πούμε όχι στο 4ο Ράϊχ που οικοδομεί ο γαλλογερμανικός ιμπεριαλιστικός άξονας. Στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από ΕΕ - Ευρώ, που είναι πρόταση - θέση της πλειοψηφίας ελλήνων και ξένων οικονομολόγων και όχι μόνο των αριστερών. Κόλαση και καταστροφή δεν είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους όπως μας απειλούν, αλλά η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, η διασφάλιση των τοκογλύφων, των τραπεζών, του κεφαλαίου και της άρχουσας αστικής τάξης της χώρας.

Να πούμε όχι στην επιστροφή στα χρόνια του Ντίκενς, στις απολύσεις, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στο πετσόκομμα μισθών - συντάξεων, στην κατάργηση του βασικού μισθού και της συλλογικής διαπραγμάτευσης μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων, στις ειδικές οικονομικές ζώνες, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με τους μεταμοντέρνους νεολογισμούς και τις εκκλήσεις για «μέτρα κοινωνικής προστασίας», τη φιλανθρωπία των εορτών με τα «χίλια γιαπράκια» και τους «συμμετοχικούς δημοτικούς λαχανόκηπους». Ούτε με τα προγράμματα - απάτη της δήθεν «κοινωνικής εργασίας» των δήμων όπου οι προσλήψεις θα γίνονται από τις δουλεμπορικές Μαφιόζικες Κυβερνητικές Οργανώσεις, γνωστότερες και ως ΜΚΟ, με μίζα 5% το «κεφάλι» για κάθε «πενταμηνίτη», ο οποίος μετά την πεντάμηνη «εργασία» θα ξαναγυρνάει στην κόλαση της ανεργίας. Να αντισταθούμε στον πειρασμό της φιλανθρωπίας στα θύματα, μέσω των χρηματοδοτούμενων από το κράτος ΜΚΟ, που συσκοτίζουν τα αίτια, αδρανοποιούν τις διαθέσεις αντίστασης στις πολιτικές που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων.

Δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σ’ αυτόν τον άγριο ταξικό πόλεμο. Η λύση της κρίσης θα είναι βίαιη και επώδυνη γιατί η εξουσία του κεφαλαίου και της άρχουσας αστικής τάξης είναι αδίσταχτη στην αντιμετώπιση της κλιμακούμενης ταξικής πάλης.

«Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης». Αυτός είναι ο θεμελιακός νόμος της ταξικής πάλης, για τους αγώνες και τους στόχους του εργατικού κινήματος. Από τους εργάτες και τους εργαζόμενους ξεκινά και τελικά από τους εργάτες και τους εργαζόμενους «αποφασίζονται» και υλοποιούνται οι στόχοι.

Στο χέρι μας είναι!

Δεν Χρωστάμε! Δεν Πουλάμε! 
Δεν Πληρώνουμε!